کد مطلب:106738 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:151
[صفحه 441] دهقانان شهر انبار، امام (ع) را به هنگام رفتن به شام، ملاقات كردند و برای احترام از اسبها پیاده شدند و در پیشاپیش آن بزرگوار شروع به دویدن كردند، امام (ع) فرمود: (این چه كاری است؟ گفتند: این رسم ماست كه فرمانروایان خود را بدین وسیله احترام می كنیم. آنگاه امام (ع) فرمود: به خدا قسم، فرمانروایان شما در این كار سودی نمی برند و شما خود را در دنیا به زحمت انداخته اید و در آخرت به عذاب و بدبختی دچار می كنید. و چه زیانبخش است رنجی كه به دنبال آن كیفری باشد، و چه سودمند است آن آسایشی كه ایمنی از عذاب دوزخ را به همراه داشته باشد). اشتدوا بین یدیه، یعنی پیشاپیش او دویدند، و بدبختی اخروی در همین است، زیرا این عمل تعظیم غیر خداست. حاصل سخن، برحذر داشتن مردم از عملی است كه انجام دادند، به وسیله ی قیاس مضمری كه صغرای آن عبارت: و الله... آخرتكم است. و به كبرای قیاس با این جمله اشاره فرموده است: و ما اخسر المشقه و رائها العقاب، كه در حقیقت چنین است و هر چه برای انسان رنجی داشته باشد كه به دنبال آن كیفری باشد، بدترین نوع خسارت است. و از طرفی به وسیله ی پیامد آسایش و راحتی در دنیا به همراه ایمنی از آتش دوزخ آنان را به ترك این عمل وادار نموده است، گویا فرموده است: سزاوار است كه آنان این زحمت را قبول نكنند، زیرا ترك این عمل باعث آسایش و راحتی به همراه ایمنی از آتش است، و هر آنچه این چنین باشد، بالاترین سودها خواهد بود. و البته این عمل باعث بدبختی آنها در آخرت است، چون تعظیم غیر خداست به نحوی كه جز برای خدا سزاوار نیست
صفحه 441.